Terwijl ik deze foto maakte, luisterde ik ongewild -geen holle frase- naar een gesprek tussen twee dames over de prostaatkanker met uitzaaiingen van de echtgenoot van een van hen. Neem ik aan.

Toen ik mijn kar vol had geladen met groente en fruit nam ik positie bij de kassa. Een man sloot aan.

Terwijl ik de produkten op de band legde, teneinde tot een handelsovereenkomst te kunnen komen, kwam de dame met echtgenoot met zieke prostaat eraan gespoed en vroeg zonder een seconde te verspillen op niet al te neutrale toon of zij voor mocht, daar zij maar één produkt had en anders lang moest wachten.

Ik begreep direct dat van weigeren geen sprake kon zijn. Haar toon was vrij dwingend en de filet americain die zij wenste te kopen moest natuurlijk onverwijld naar haar zieke echtgenoot.

Ik gunde de man uiteraard zijn dierlijke eiwitten en vetten en wellicht nog wormen, zonder verder uitstel. Dus stemde in met haar eis.

Na het afrekenen rende zij ervandoor met haar wormenpasta en bood ik mijn excuses aan aan de man achter mij voor het niet consulteren van hem over de inhaalkwestie.

Hij vond het geen probleem. Hij erkende ook dat de gespannenheid van de vrouw in kwestie geen gedelibereer toeliet.. Zij het, dat hij andere woorden bezigde.

Onder het keuvelen door legde hij zijn producten op de band: Wijn in een doos, pizza’s met slachtafval en nog meer nuttige dingen.

Na het afrekenen wensten wij elkaar een adequaat weekend en gingen ons weegs.

Toen ik op mijn fiets stapte zag ik hem nog weer terug lopen naar het winkelcentrum voor nog wat boodschapjes. Denk ik.

Hij peuzelde nog snel een Twix-reep op. Ook al was het mogelijk een van een generiek merk. Gezond eten hoeft tenslotte niet meer te kosten dan nodig.