Ik loop buiten met twee honden.

Eén ervan is oud en tamelijk doof. De andere is wat jonger en hoort prima.

De oudste geeft sowieso niet zoveel om vuurwerk.  De jongste daarentegen is nogal bang voor geknal en voor flitsen.

Het is half zeven. Ik ga snel na het eten, in de hoop dat iedereen nog bezig is met eten en er geen geknal is.

Opeens een knal en flitsen; drie tuinen verderop is een puber van pak ‘m beet een jaar of 40 aan het genieten van de vrijheid van een afwezige politie en vooral van een politiek die vindt dat burgers alles maar zelf onderling moeten oplossen.

De oudste reageert verschrikt; dit is wel erg dichtbij.

De jongste wordt panisch en begint als een gek aan de lijn te trekken richting huis.

Mijn hartslag gaat van 60 naar het dubbele. Ik word woedend en verdrietig tegelijk over het moeten samenwonen met dat soort ongevoelige zakken.

Ik mag niet laten merken dat het vuurwerk mij ook wat doet, dus herpak mij en zeg zo kalm mogelijk “Kom”.  “Kom”. “Kom”.

Zachtjes trek ik ze mee en stel ik ze op hun gemak.

Als ze weer gekalmeerd zijn geef ik ze een brokje. Dat werkt bijna altijd.

De jongste blijft omhoog kijken terwijl ik een brokje neerleg. De oudste pakt snel haar brokje. Dan maar rechtstreeks in haar bekje.

Ik loop door naar het plasveldje. In een andere tuin steekt iemand ook wat af, maar minder erg.

Bij het plasveldje staat haar hoofdje niet naar plassen.

Dan nog maar een eind omlopen, tot het lukt, met wel weer extra kans op traumatisering.

Als ik eenmaal thuis ben, kan ik eindelijk mijn gevoelens beleven.

Ik neem een door de dokter voorgeschreven kalmeringsmiddel in met veel water. Het duurt een half uur voordat ik weer enigszins rustig ben.

Enigszins, moet ik wel zeggen, want vanaf “datum verkoop” heb ik geen rustige minuut meer.

Door mijn PTSS kan ik slecht tegen vuurwerk.

Dit jaar voelt het dus vanaf 28 december alsof de oorlog is uitgebroken.

Ik ben constant alert, erg prikkelbaar en kom tot weinig.

Het is voor mij echt de rit uitzitten.

Muziek staat constant hard aan in huis; leve de Top 2000.

Ik voel me aangevallen en machteloos om er wat aan te doen.

De politie bellen helpt niks. Dat neem ik de politie niet kwalijk. Het is een hopeloze situatie; een week lang totale auditieve anarchie.

Wat kun je er nog meer aan doen?

Ik ben actief bij de Partij voor de Dieren. Bij mijn weten de enige partij die onverdeeld tegen vuurwerk is.

We zijn met een klein clubje. Mensen vinden ons bijzonder, of erger.

Gelukkig krijgen we steun. Van oogartsen, van de politie, van Pieter van Vollenhoven, ga zo maar door.

Minstens half Nederland is schijt- en schijtziek van vuurwerk.

Al jaren.

Toch blijven we elk jaar nieuwe hashtags verzinnen op Twitter om onze woede, onze walging, om de waanzin aan de kaak te stellen.

Maar wie er ook luistert, Mark Rutte niet.

Boeren mogen over de snelweg rijden en vrijheidsminnende en verantwoordelijkheidsmijdende burgers mogen vuurwerk afsteken wanneer ze willen.

Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven?

De mens is het beste bewijs dat onze lieve heer geen afdeling Intelligent Design in dienst heeft.

Sterkte allemaal.

De hel waar we nu in zitten gaat weer voorbij.