Ik had een ingeving. Hij ging over zingeving.

Hij kwam van boven of van onder

Ik wil daarover geen gedonder

Misschien kwam de ingeving wel van binnen

Wie produceert eigenlijk al die mooie zinnen?

Ooit zei ik tegen iemand wiens werk bestond uit het luisteren naar mensen dat het al weer veel beter met mij ging, maar dat ik uiteraard nog steeds niet wou leven, maar welk weldenkend mens wou er nou wel leven?

Prompt kreeg ik antidepressiva voorgeschreven, waarvan ik in korte tijd kilo’s aankwam, hetgeen mijn wil om te leven niet ten goede kwam.

Als je het leven in principe afwijst, krijg je gelijk het label depressief en moet je behandeld worden. Toch blijf ik erbij dat je ook als filosofische stellingname het leven kan afwijzen, zonder dat je geestesziek bent.

Behalve die irritante mensen die je wel eens zag bij “Klasgenoten” ofzo, die het leven een 9,2 geven, ken ik verder niemand die onverdeeld positief is over het leven. Ik ken daarentegen wel vrij veel mensen die hun bedenkingen hebben over het nut van leven. Verder zie ik veel wanhoop op TV en op Twitter. Er is veel haat bij mensen, gevoed door bestaansonzekerheid, alcohol, vlees, suiker en wat al niet meer.

Als je het journaal beschouwt als dagboek van hoe het gaat in de wereld, krijg je echt geen vrolijk beeld van het leven. Het is een en al autobom hier en ziekte en dood daar. Maar als ik dan ergens opper dat het leven zinloos is, ben ik depressief. Nou, sorry, maar als ik het journaal maakte, dan stopte ik daar een stuk minder triest nieuws in dan de NOS doet.

Maar goed, heeft het leven zin?

Het antwoord dat je meestal hierop krijgt, van mensen die erop gemediteerd hebben, is dat het leven op zichzelf geen zin heeft, maar dat wij zin kunnen geven aan ons leven door ons leven.

Als de aarde helemaal leeg was, misschien op wat planten na, scheelde dat een hoop lijden, zoveel is duidelijk.

Huizen bouwen, elke dag weer havermout eten om gezond te blijven, jezelf reproduceren, waar leidt het allemaal toe? Volgens sommigen ontwikkelen we onszelf steeds verder op die manier en is dat vast wel ergens goed voor.

Persoonlijk zie ik het niet. Ik ben zelf zoals u las nogal gefocust op het lijden, maar stel dat je het leven superleuk vindt. Heeft die ervaring van leukheid dan zin? Nou dat denk ik dus niet. Als je nooit geleefd had, zou je niet weten wat je gemist had. En jij kunt het wel leuk hebben, maar dat gaat meestal ten koste van anderen, dus netto is de funbalans negatief denk ik.

Dat wij leven en sterven is dus zinledig en misschien zelfs wel schadelijk. Maar wel kunnen wij constateren dat wij er nu eenmaal zijn en dat wij maar beter het beste ervan kunnen maken, teneinde zin aan ons leven te geven binnen het raamwerk van zinloosheid. Ik weet, het klinkt paradoxaal, maar leer er maar mee leven.

Ik denk dat het een goede grondhouding is om lijden van anderen te willen verminderen. De vraag of het leven zin heeft, vind ik eigenlijk niet zo belangrijk, daar komen we toch niet uit. De constatering dat we er zijn vind ik belangrijker. En aangezien we er nu eenmaal zijn kunnen we beter het beste ervan maken. Dat voelt toch het beste. En rekening houdend met de mogelijkheid van een Afrekening na je dood, is het ook het meest wijs om een beetje te deugen. We willen tenslotte niet terugkomen als fokzeugen.