“De haan van die nieuwslezer van RTL is dood”, zei mijn gade.

Ik vroeg of het om Jan de Hoop ging.

Het ging inderdaad om zijn haan.

In het artikel erover stond dat de haan ruzietjes tussen de kippen beslechtte en fijn naast Jan zat als hij aan het tuinieren was.. Ook hield de haan van knuffelen.

Een week eerder zat ik ’s ochtends op de bank naar het RTL journaal te kijken, waarin Jan vertelde dat KFC al een jaar of 64 “fingerlickin’ good” was, maar dat ze uit coronatechnische overwegingen deze slogan naar het mortuarium hadden gebracht.

Voor de duidelijkheid: Hij zij niet dat het KFC’s slogan was; hij prees die rommel dus aan.

De ongerijmdheid van reclame maken voor dode kip en even later treuren om je dode kip [haan], is natuurlijk best bizar. Maar goed, dat wisten we al.

Laten we eens kijken wat De Natuur hiervan vindt;

Mijn nog niet zo lang geleden geadopteerde hondje is eindelijk zo ver dat ze af en toe wil spelen. Dus het pluche beest dat wij na enkele weken gekocht haddden en dat toen versmaad werd, was nu opeens een welkome verassing; Wild schudde ze het ding heen en weer. Tot het piepte. Geschrokken liet ze het beestje met rust. “Verhip, hoe had ze zich zo kunnen vergissen?” Ze drukte een aantal keer met haar neus tegen het ding. Maar geen verdere reactie. Toen ging ze het beestje slikken. Om het goed te maken denk ik.

Stel dat ik mijn hond kip zou geven, dan zou ze het wel opeten. Als het een beetje onherkenbaar gemaakt is.

Hm. Gefeliciteerd Jan, je hebt dezelfde mening over dieren als mijn hond.

Klein verschil dat ik nog wel even wil benoemen, is dat wij inmiddels wel weten hoe het zit met dieren die gehouden worden om op te eten. Dat dat allemaal niet zo HOOPgevend is.

Zo en dan ga ik nu even wandelen met de hond. En daarna eet ik geen kip, ook al zou er geen haan naar kraaien als ik het wel deed.